عفب گرد درخودکفایی غذا
آمار عجیب و اسف انگیزی از وابستگی خوراک مردم به واردات از کشورهای دیگر در رسانه ها منتشر شده است که حیرت هر ناظری را بر می انگیزد.
در یکی از نوشته های معیار موضوع جشن خود کفایی در تولید گندم مورد توجه قرار گرفت که انگیزه تحریر آن ، سخن یکی از مقامات کشاورزی مبنی بر برگزاری جشن خود کفایی در تولید گندم بود.
در این زمینه اشاره شد که تا کنون چند جشن خود کفایی در تولید گندم گرفته شده است و هر بار نیز پس از برگزاری جشن ، هر کس پی کار خود رفته و تولید در حد خود کفایی از سکه افتاده و تا جشن بعدی استمرار نیافته است .حال ، آن آمار اسف انگیز که از آن با درد یاد شد ، نشان می دهد که در تولید قوت لایموت مردم و در اساسی ترینشان ، نه تنهاکاری نشده است بلکه در کنار هدم منابع غیر قابل باز یافت طبیعی سرزمینی ،روز به روز وابستگی به دیگران بیشتر شده است!
توجه فرمایید:
“بنابر آمارهای اعلامی مسوولان و کارشناسان بخش کشاورزی ، به طور متوسط سالانه ۱۲ تا ۱۵ میلیارد دلار ارز برای تامین کالاهای اساسی و خوراک دام و طیور از کشور خارج می شود که وزارت جهاد به دنبال کاهش خروج ارز از کشور تا پایان برنامه هفتم است، هرچند محمدرضا اسکندری وزیر اسبق کشاورزی و رئیس سازمان بسیج کشاورزی اذعان می کند که طی یک برنامه ۵ تا ۷ ساله می توان واردات را با همکاری و حمایت وزارتخانه به صفر رساند.”
نکته حیرت انگیز دیگر این هست که هنوز مسوولان بیش از آن که اقدامات عملی انجام دهند ، همچنان شیوه ی “شعاردرمانی” را پیش گرفته اند! یعنی مسوولی که زمانی در بالا ترین سمت تصمیم گیری قرار داشته است ، نه تنها برنامه ای برای رسیدن به خود کفایی در زمینه های مورد نیاز را به ثمر نرسانده بلکه اکنون مدعی است کاری را که در چند دهه انجام نشده می شود در ۵ تا ۷ سال به نتیجه مطلوب رساند!
اطلاعات دیگر حاکی از آنست که وابستگی به نهاده های کشاورزی روز به روز بیشتر شده است.
توجه فرمایید :
“مدیرعامل اسبق پشتیبانی امور دام گفت: در دهه ۹۰، ۷ میلیون تن نهاده دامی وارد کشور می‌شد که اکنون این عدد با افزایش ۱۰ میلیون تنی به ۱۷ میلیون تن رسیده است که این امر نشان می‌دهد نه تنها در تولید کالاهای اساسی خودکفا نشده‌ایم ، بلکه ضریب وابستگی به واردات افزایش یافته است.”
گر چه مانند گذشتگان ، مسوولان فعلی نیز از برنامه های در دست اجرا به منظور کاهش وابستگی به واردات سخن می گویند ، لیکن باید منتظر نظر کارشناسان بود تا ارزیابی خود را از کارآمدی این برنامه ها اعلام کنند.
در هر حال باید امید وار بود که پس از چهار دهه اجرای طرح های بی ثمر
، احساس خطر واقعی از این وابستگی ها اثر گذار باشد و طرح های علمی و واقعی تر در این زمینه اجرا شود.