همچنان ، بدون برنامه!
همچنان ، بدون برنامه!
قریب سی سال پیش ، که توفیق انتشار نشریه معیار نصیب صاحب این قلم شد ، به پیشنهاد گروهی از یاران فرهیخته که مددرسان معیار نوپا شده بودند ،سلسله گفتگوهایی باهمت همان یاران ، با سفرای کشورهای مختلف که فکرمی کردیم توسعه روابط حسنه با آن ها برای اقتصاد کشور سودمند خواهد بود ، ترتیب داده شد. طبیعتا دوستان در انتخاب کشورها برخی را به خاطر کسب تکنولوژی و برخی را به عنوان بازار محصولات ایرانی (و البته با توجه به همکاری و همراهی آن کشورها) انتخاب کرده بودند.
شاید درجایی به کلام سفیر وقت کره جنوبی اشاره کرده باشم که در باره امکان سرمایه گذاری خارجی در ایران از تعبیر شکار پرنده ها استفاده کرد و متذکر شد؛ هر کجا که صدای تیر شکارچی بیاید پرنده ها به پرواز درآمده و دیگر به آن نقطه برنمی گردند وسرمایه این چنین است وبرای جذب آن بایدمحیط امن برایش فراهم شود!
خب ؛ این موضوع رامعترضه آوردم اما بیشتر نظربه درخواستی دارم که دردیدار با سفیر کشور بنگلادش ازسوی ایشان مطرح شد.وی موکدا می خواست این نکته که کشور دوست و انقلابی ایران بجاست با پذیرش اتباع بنگلادش — که در آن زمان بیکاری وفقر در آن سرزمین بیداد می کرد — به مسلمانان آن خطه یاری رساند… (البته باید برخی ازمایادمان باشد که دربرهه ای هم اتباع این کشور مسلمان درایران مشاهده می شدند) .
یک قصه بی اهمیت دیگرهم بیان کنم و بهانه این مقال را نشانه روم!
در همان سال ها ، به طور تصادفی با یک تولید کننده پوشاک آشنا شدم که لباس به ترکیه صادر می کرد.او تشریح کرد که شروع خوبی داشته و از طریق صادرات به ترکیه توانسته کارکاه تولیدی خود را چند برابر گسترده تر کند اما اکنون (در زمان ذکر مصیبت) دارد به مرز ورشکستگی می رسد و قصد جمع کردن تاسیساتش را دارد تا از پس ادای بدهی ها بربیاید.او می گفت طرف ترکیه ای او — که روزبه روزکالای بیشتری مطالبه می کرد و وجه آن را هم سرقرار و در موعد مقرر می پرداخت — با دریافت یک محموله بزرگ ناپدید شده و درحال حاضر دست او به هیچ کجا بند نیست و نهادهای رسمی هم کمکی به او نمی کنند و حمایتی نمی شود! البته سیر نزولی تولید پوشاک درسال های بعد نشان می دهد آن عزیز کارآفرین علی رغم ترغیب های لفظی من ،عطای تولید را همانندبعضی ازهمکارانش ،به لقایش بخشیده است.
اما، اخباری که بهانه این ذکر مصیبت ها شد ؛ درخبر ها آمده است :
▪تامین ارزی صنایع نساجی در نیمه نخست سال جاری نسبت به مدت مشابه سال قبل ، افتی حدود ۸ درصدی داشته است.
▪داده‌های موجود نشان می‌هد در گذشته عمدتا ایران از ترکیه واردات غیر رسمی پوشاک داشته. اما اکنون این قاچاق بیشتر از بنگلادش و به صورت تناژی و با قیمت بسیار پایین انجام می‌شود.
▪داده های اتاق تهران نشان می دهد. تعداد کل واحدهای تولیدی در صنعت نساجی ایران ۴۷ هزار واحد بوده و این رقم در ترکیه به ۲۴۱ هزار واحد می‌رسد. همچنین کل صادرات ترکیه در سال گذشته معادل ۳۴۳میلیارددلار بوده. سهم صنعت نساجی در آن، ۳۴.۹میلیارددلار است. حال آنکه ارزش صادرات ایران طی همین مدت، ۷۷ میلیارددلار برآورد شده. سهم صنعت نساجی درآن از حدود ۷۰۰ میلیون دلار فراتر نمی‌رود.
▪از سال ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۱ واردات پارچه ۶ برابر شده و این در حالی است که طی این مدت برای تولید این پارچه ها نیز سرمایه‌گذاری بسیاری صورت گرفته است.
▪ دولت ترکیه از صنایع نساجی این کشور برای حضور در نمایشگاه‌ها حمایت می‌کند، اگر در ایران نیز چنین حمایت‌هایی صورت نگیرد، صادرات ۷۰۰ میلیون دلاری صنعت نساجی از دست خواهد رفت!
◇ برپایه این اطلاعات ؛ وضعیت موجود در صنایع پوشاک ایران درمقایسه باکشوری که تنهاخواسته اش صادرات نیروی کارارزان به ایران بود یا همسایه ای که نیازهای خودش به پوشاک را از ایران تامین می کرد، این هست که می بینیم. و صدالبته هشدارهای دست اندرکاران درباره وضعیت خطرناک تولیدکشور دراین صنعت هم دلسوزانه اعلام می شود.حال که بنابه فرمایش رییس جمهور واردات خنجری است برقلب تولید ، لطفا برای جلوگیری از خونریزی منجربه موت در صنعت پوشاک کشور فکری عاجل بشود!